Wspinamy się na Kopułę Bazyliki św. Piotra Dzisiaj odwiedzimy Watykan – Stolicę Apostolską. Mikroskopijne państwo w ujęciu geograficznym¹, ale dysponujące ogromną władzą i wpływami. Obejrzymy je z kopuły najsłynniejszej chrześcijańskiej świątyni – Bazyliki św. Piotra. Watykan Watykan pomimo iż miniaturowy, jak przystało na niezależne państwo ma własną pocztę i znaczki, system sądowniczy oraz specjalną policję – Gwardię Szwajcarską. Istnieje ona od 1505 roku, w jej szeregach mogą służyć jedynie Szwajcarzy. Bazylika św. Piotra Bazylika św. Piotra to najbardziej znana i druga co do wielkości świątynia chrześcijańska na świecie. Powstawała przez ponad 120 lat pod okiem wielkich architektów renesansu i baroku. Na miejscu kościoła, który został wzniesiony nad grobem Piotra Apostoła. Przykrywa ją kopuła zaprojektowana przez Michała Anioła. Jej konsekracja odbyła się w listopadzie 1626 roku. Wstęp do świątyni jest wolny. Jednak najpierw musimy ustawić się w kolejce, ciągnącej się przez Plac św. Piotra oraz przejść przez bramki kontrolne. Przez ten czas można podziwiać dwie półkoliste kolumnady otaczające plac i 140 figur stojących na attyce. Na taras widokowy wieńczący kopułę można się dostać po wykupieniu biletu. Trzeba się wspiąć po 551 stopniach. Można także odrobinę ułatwić sobie zadanie i pierwsze 221 stopni pokonać windą. [su_accordion][su_spoiler title=”Godziny otwarcia oraz ceny biletów²” open=”no” style=”default” icon=”plus” anchor=”” class=””][/su_spoiler][/su_accordion] Z tarasu widokowego położonego na dachu, możemy z bliska przyjrzeć się figurom Jezusa, Jana Chrzciciela i 11 Apostołów, które zdobią fasadę świątyni. Podziwialiśmy je stojąc w kolejce na Placu św. Piotra. Teraz najtrudniejsze – 320 stopni we wnętrzu kopuły. Miejscami bywa naprawdę klaustrofobicznie. Okratowane, maleńkie okna to zawsze jakiś punkt orientacyjny. Jednak większość wspinaczki trzeba pokonać korytarzami, których ściany potrafią układać się pod kątem. Natomiast schody tworzą czasami krętą, pionową wstęgę, po której z trudem stąpa jedna osoba. Jednak już w trakcie wspinaczki czeka nas nagroda. Balkon wewnątrz kopuły. Wyobraźcie sobie – mozaiki projektu Cavaliere d’Alpino na wyciągnięcie ręki oraz widok na wnętrze bazyliki z góry! Jest tam dosyć wąsko, tłum zwiedzających rwie jak wezbrana rzeka, ale warto przystanąć, chociaż na chwilę. Kolejne stopnie pokonane – można cieszyć oczy panoramą Watykanu i Rzymu. Plac św. Piotra Most Świętego Anioła Muzea Watykańskie Ogrody Watykańskie My wchodziliśmy na kopułę Bazyliki św. Piotra praktycznie tuż przed jej zamknięciem. Gdy byliśmy ponownie na dachu zapalono już światła, a na górę nie wpuszczano już turystów. Niczym niezrażone mewy pozowały spokojnie ostatnim odwiedzającym. W kolejnym wpisie z podróżniczej serii wejdziemy do wnętrza Bazyliki św. Piotra. Przejdziemy mostem obok Zamku św. Anioła i odbędziemy wspólnie ostatni spacer po Rzymie. Zapraszam. ¹ Powierzchnia Watykanu to 0,44 km². ² Kasa, za nią schody oraz winda – znajdują się na prawo od wejścia do Bazyliki. WPISY, KTÓRE MOGĄ CIĘ ZAINTERESOWAĆ:
Z dzieł architektonicznych – projekt kopuły bazyliki św. Piotra. Jego działalność artystyczna jest związana z Bolonią (1494–1495), Florencją (1501–1505, 1517–1534) a przede wszystkim z Rzymem (1496–1501, 1505–1517, 1534–1564), gdzie twórczość artysty objęta została mecenatem papieskim.
Problematyka związana z procesem projektowania i budowy nowożytnej bazyliki Św. Piotra na Watykanie zajmuje kluczowe miejsce w dziejach architektury europejskiej. Trwające od połowy XV w. po schyłek kolejnego stulecia dyskusje, niczym w soczewce skupiały najpoważniejsze tendencje i rozwiązania architektoniczne obecne w tym czasie na gruncie włoskim. Ranga budowli wynikała również z jej funkcji i znaczenia widzianego w kontekście historycznym i religijnym epoki. Z tego powodu powstające od połowy XV w. projekty przebudowy i praktyczne rozwiązania, gromadziły najlepszych architektów epoki i były bacznie obserwowane przez naśladowców. Poza tym po upadku Konstantynopola i w obliczu przemian czasów reformacji budowla ta urastała do rangi jednej z najważniejszych świątyń chrześcijaństwa stając się równocześnie symbolem papiestwa i Kościoła wszystkich prowadzonych tu prac istotne były dwa główne punkty odniesienia. Pierwszym była oczywiście wczesnochrześcijańska bazylika ufundowana na początku IV w. w czasach cesarza Konstantyna. Jej skala, bazylikowy układ, poprzeczna nawa transeptu i lokalizacja ołtarza głównego ponad miejscem wskazywanym jako grób Apostoła Piotra były bardzo ważnymi składowymi, które powinny być uwzględnione w projektach nowej budowli. Drugim źródłem inspiracji były zmieniające się w epoce renesansu wyobrażenia o okazałych, antycznych budowlach, których formy mogłyby godnie zastąpić i wzbogacić dotychczasowy projekty i próby realizacji nowego kościoła nad grobem Apostoła Piotra pojawiły się już w połowie XV w. za pontyfikatu papieża Mikołaja V. Planował on liczne inwestycje prowadzące do renowacji i monumentalizacji budowli Watykanu. Było to związane z przeniesieniem głównej papieskiej rezydencji z Lateranu właśnie na wzgórze watykańskie. Stan techniczny starożytnej budowli był opłakany i trudno go było poprawić jedynie okazjonalnymi remontami. Poza tym pozycja Rzymu, po upadku Konstantynopola w 1453 r., jako ostatniego patriarchatu Kościoła chrześcijańskiego wymagała odpowiedniej, monumentalizowanej oprawy. W tym też celu Mikołaj V zatrudnił związanych z florenckim środowiskiem artystów: Albertiego i Bernardo Roseliniego. Spod ich ręki wyszedł pierwszy z licznych, renesansowych projektów przebudowy bazyliki. Jednym z bardzo ważnych elementów jaki był zaproponowany w projekcie z ok. 1450 r. była okazała kopuła założona ponad skrzyżowaniem naw kościoła. To rozwiązanie było popularne od średniowiecza w toskańskich kościołach. Jednak w Rzymie z połowy XV w. taki pomysł był zupełną nowością. Zadecydowało tu pochodzenie architektów, którzy mieli prawo uważać, że florenckie projekty Filippo Brunelleschiego (kopuła katedry, kościół S. Lorenzo) najlepiej zbliżają się do wspaniałości świątyń antyku. To połączenie bazylikowego kościoła z kopułowym sklepieniem musiało przypaść do gustu rzymskim fundatorom, skoro od tego czasu, w każdej z kolejnych propozycji projektowej dla Watykanu była uwzględniana olbrzymia kopuła o rozmiarach porównywalnych z antycznym Panteonem. Jednak rozpoczęte w połowie XV w. prace szybko przerwano wraz ze śmiercią Mikołaja V w 1455 r. Przez kolejne cztery dekady pozycja papiestwa nie pozwalała na bardziej ambitne się u schyłku XV w. nowe, pełne rozmachu projekty architektoniczne dla Rzymu odzwierciedlały rosnące znaczenie papiestwa. Było to czytelne już za pontyfikatu Sykstusa VI z rodu Borgiów, który zbiegał się w czasie z osłabieniem pozycji Florencji. Na początku XVI w. symbolem świetności Stolicy Apostolskiej stał się pontyfikat Juliusza II (1503-1513). Okres panowania tego papieża jest słusznie kojarzony z niezwykłym rozwojem artystycznym Rzymu, który wtedy mógł już przyćmić Florencję. Świadectwem tego okresu są znakomite, renesansowe dzieła Rafaela, młodego Michała Anioła, a także doświadczonego Donato lecie 1505 r. było już jasne, że papież zdecydował się na patronat nad heroiczną przebudową watykańskiej bazyliki. W stosunku do zamysłów poprzedników, nowością było podkreślenie ogromnego sklepienia kopułowego, które miało podporządkować sobie bryłę kościoła. Źródła naszej wiedzy na temat projektów Bramantego dla tej fazy budowy są przynajmniej dwa. Jednym z nich jest medal upamiętniający położenie kamienia węgielnego pod nową bazylikę 18 kwietnia 1506 r. Widnieje na nim wizerunek świątyni, ponad którą góruje ogromna kopuła. W narożnikach budowli są również widoczne dwie, wysokie wieże. Obraz obiega napis: TEMPLI PETRI INSTAVRACIO – oznaczający odbudowę, wskrzeszenie świątyni Św. Piotra. Napis ten jest niezwykle ważną deklaracją sugerującą zamysł renowacji budowli i wskrzeszenia jej dawnej świetności z wykorzystaniem najlepszych wzorców starożytnych, właściwych dla świątyni z czasów rzymskich cesarzy. Drugim źródłem naszej wiedzy o tej fazie budowy jest projekt Donato Bramantego, przechowywany we florenckich Uffizi pod nr rysunek ukazuje jedynie połowę projektu dla skrzyżowania naw kościoła. Zarys projektu jest rozrysowany w prostokącie o proporcjach 1:2, w który wpisano połowę krzyża, którego ramiona stanowią projektowane nawy. W miejscu ich skrzyżowania była przewidziana wielka kopuła. W przestrzeniach pomiędzy ramionami naw, ukazano symetrycznie rozmieszczony zespół mniejszych pomieszczeń, w którym możemy odnaleźć zarys kaplic na rzucie krzyża greckiego (równoramiennego), które przykryto kopułkami. W narożach projektowanej budowli znalazły się również kwadratowe podstawy dla wież, których istnienia w projekcie możemy domyślać się na podstawie opisanego już medalu. Jak już wspomniano zachowany rysunek z Uffizi jest jedynie połową planu. W wielu publikowanych opracowaniach i podręcznikach projekt ten był mechanicznie uzupełniany o jego lustrzane odbicie sugerując w ten sposób planowany układ centralny, w którym w kwadrat wpisano krzyż równoramienny z dużą kopułą w środku i czterema mniejszymi w narożach. W rzeczywistości nie jest do końca jasne czy rzeczywiście papież Juliusz II i Bramante tak właśnie wyobrażali sobie tą nową budowlę. Zachowany projekt równie dobrze mógł odnosić się jedynie do zamknięcia bazyliki, pomyślanego jako rozbudowany układ kopułowy. Trwające po śmierci Bramantego spory wokół kolejnych wersji realizowanego projektu ukazują ścieranie się różnych tendencji dążących do układu centralnego lub podłużnego, co przemawia za tym, że w okresie przygotowywania projektu Bramantego kwestia ta nie była ostatecznie pewno ważnym czynnikiem wpływającym na projekt Bramantego była funkcja watykańskiej świątyni, która była jedną z bazylik większych, memorią i mauzoleum Apostoła Piotra, pierwszego biskupa Rzymu, a wiec też i pierwszego papieża. Zmuszało to architekta do połączenia ze sobą schematu bazyliki i budowli centralnej, tak jak to uczyniono w innych starożytnych kościołach z czasów cesarza Konstantyna – bazyliki nad Grobem Chrystusa w Jerozolimie czy nad grotą Narodzenia w Betlejem. W obu przypadkach centralizujący plan podkreślały kopuły. Te znane renesansowym architektom wzorce mogły mieć wpływ również na Bramantego. Poza tym wykorzystywał on w swoim projekcie doświadczenia wyniesione z Mediolanu, gdzie wznosił też kopuły i badał tamtejsze budowle uchodzące za starożytne. Wśród nich znajdował się kościół S. Lorenzo, który jest budowlą na planie krzyża greckiego z kopułą na skrzyżowaniu naw i czterema wieżami w narożnikach. Widniejący na medalu watykański obiekt powtarzał taki na rysunku z Uffizi założenia projektowe stały się podstawą dla rozpoczętych w 1506 r. prac budowlanych. Poprzedziła je rozbiórka zachodniej, wznoszącej się ponad ołtarzem głównym, części starożytnej bazyliki Św. Piotra. Za życia Bramantego udało się wykonać filary pod projektowaną kopułę wraz z powiązanymi z nimi ścianami. Jednak w chwili śmierci architekta, zrealizowane fragmenty budowli w niczym nie przypominały wspaniałe świątyni, bardziej przypominając starożytne, monumentalne ruiny górujące ponad zachowaną jeszcze wschodnią częścią starożytnej bazyliki. Wzniesione za życia Bramantego fragmenty budowli zdefiniowały wymiary podstawowych części przyszłego, nowego kościoła. Jednak na początku XVI w. nikt nie mógł przypuszczać, że dokończenie budowy zajmie kolejne sto GryglewskiŹródła:P. Murray, Architektura włoskiego renesansu, Warszawa Pevsner, Historia architektury europejskiej, Warszawa w sztuce włoskiej. Architektura, rzeźba, malarstwo, rysunek, red. R. Toman, Warszawa Ulatowski, Architektura włoskiego renesansu, Warszawa 1964.
„Sampietrini” przy wymianie piorunochronu na szczycie kopuły. , Nekropolii pod przewodnictwem kard. Angelo Comastri Archiprezbitera Bazyliki św. Piotra. Patronat medialny. ISBN 978-83
#WirtualnaPielgrzymka – BAZYLIKA ŚW. PIOTRA 7 maja 2020 BAZYLIKA ŚW. PIOTRA Kamienie wołać będą… Kamień jest wielką potęgą. Wyrażają się w nim siły natury, które wznoszą ziemię ku górze, oblekając się w kształt wysokich górskich łańcuchów. Kamień może być wielkim zagrożeniem. Ale oprócz tych kamieni, w których pojawia się ta tajemnica stworzenia, są jeszcze kamienie, które służą człowiekowi w dziełach jego geniuszu. Pomyślmy o kamiennych świątyniach, o gotyckich katedrach, o dziełach renesansu, jak ta bazylika św. Piotra… Jan Paweł II, Przemówienie do młodzieży podczas IX ŚDM, 27 sierpnia 1994 r. Kopuła bazyliki św. Piotra jest jedną z najbardziej znanych i największych kopuł świata. Kopuła bazyliki św. Piotra jest jednym z najbardziej znanych symboli Rzymu. Rzymianie zwą ją zazwyczaj Cupolone („wielka kopuła”) i dumni są, że urodzili się w jej cieniu. Jej powszechnie rozpoznawalna forma architektoniczna w dużej mierze odzwierciedla projekt genialnego Michała Anioła Buonarrotiego, który pracował nad jej konstrukcją do końca swego życia, ale zdołał ją wznieść jedynie do końca wysokości bębna, na którym czasza kopuły jest oparta. Kopuła ma strukturę podwójnej powłoki: wewnętrzna kopuła o grubości około 2 m spełnia funkcję nośną, zewnętrzna powłoka o grubości około 1 m spełnia rolę dachu. Dzięki tak złożonej konstrukcji można stworzono między dwoma powłokami system schodów, które prowadzą na szczyt kopuły i na taras widokowy, z którego roztacza się wspaniała panorama Rzymu. Waga całkowita kopuły to około 14 000 ton. Wysokość zewnętrzna to ponad 133 m, a średnica zewnętrzna to ponad 58 m. Przejście od dachu bazyliki do tarasu widokowego na szczycie kopuły to 320 schodów. Warto wziąć pod uwagę, to że spora ich część to bardzo wąskie, spiralne schody. W związku z odwołaniem Narodowej Pielgrzymki, Ambasada RP w Rzymie, Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego w Warszawie oraz uczniowie i nauczyciele Szkoły Polskiej im. Gustawa Herlinga Grudzińskiego w Rzymie zapraszają na wirtualny spacer śladami Jana Pawła II w Rzymie i jego okolicach, aby w ten sposób uczcić setną rocznicę urodzin Karola Wojtyły przypadającą 18 maja.
Budowę kopuły Bazyliki św. Piotra rozpoczęto w 1547 r. pod kierunkiem Michała Anioła, a ukończono w 1590 r. pod kierunkiem Giacomo Della Porta, już po śmierci Michała Anioła. Ze względu na wyzwania techniczne i finansowe, przed którymi stanęła ekipa budowlana, proces budowy rozłożono na kilka dekad. Należy zaznaczyć, że Na wzgórzu Watykańskim wznosi się w niebo kopuła potężnej bazyliki świętego Piotra. To najważniejsza świątynia dla katolików, jedna z czterech rzymskich bazylik większych, należąca też do bazylik papieskich. Myśląc o stolicy katolicyzmu zazwyczaj to właśnie ona staje nam przed oczyma. Odbywają się tu najważniejsze uroczystości, msze sprawuje papież, a na Placu Świętego Piotra spotyka się z wiernymi. Turystów i pielgrzymów jest tu mnóstwo o każdej porze roku. Bo Bazylika świętego Piotra to nie tylko centrum religijne ale także wspaniały zabytek sztuki barokowej, w którego otoczeniu mieszczą się tak cenne obiekty jak Muzea Watykańskie czy Kaplica świętego Piotra uznawana jest za centrum katolicyzmu. Ma to związek z wiarą, że to właśnie na tym wzgórzu ukrzyżowany został święty Piotr, pierwszy następca Chrystusa. Jego grób mieści się pod ołtarzem. Zwyczajowo także, w podziemiach bazyliki chowani są kolejni zmarli papieże. W kryptach spoczął także Jan Paweł II ale po kanonizacji, która miała miejsce w końcu kwietnia 2014 roku jego grób przeniesiony został do Kaplicy Świętego Sebastiana, znajdującej się za najsłynniejszą rzeźbą całej Bazyliki, Pietą Michała bazylika stanęła na Watykanie już w IV wieku. Z licznymi przebudowami przetrwała ona aż do XVI wieku. Wtedy to papież Juliusz II zdecydował o jej zburzeniu i wybudowaniu nowej świątyni. Pierwszy projekt wykonał i prace rozpoczął Donato Bramante, a kontynuował je Rafael Santi. Kolejnym wielkim, który w znaczącym stopniu zważył na wyglądzie kościoła był Michał Anioł. To jego dziełem był projekt potężnej późnorenesansowej kopuły. Prace nad ukończeniem budowli trwały ponad 100 lat. W tym czasie zmieniły się trendy w architekturze i świątynię wykończono już w duchu baroku. Jednak sam jej zrąb nadal pozostał wierny wizji Michała połowie XVII wieku Giovanni Lorenzo Bernini zaprojektował na polecenie papieża plac przed bazyliką, otoczony monumentalną kolumnadą. Jest on częścią osi łączącej Bazylikę z Via Della Conciliazione. Od tego czasu stanowi on główne centrum wszelkich uroczystości religijnych odbywających się na świętego Piotra to potężna budowla nakryta kopuła, z kolumnową fasadą. Do czasu budowy bazyliki w Jamusukro w XX wieku była największym kościołem chrześcijańskim na świecie. Dziś zajmuje w tym względzie drugie miejsce. Jej wnętrze utrzymane w stylu barokowym to prawdziwe żyjące muzeum. Centralą część kościoła znajdującą się pod kopułą zajmuje ołtarz oraz konfesja świętego Piotra. Baldachim nad ołtarzem oraz oprawa tronu papieskiego są dziełem Berniniego. Za ołtarzem schodzi się do Grot Watykańskich, gdzie znajdują się groby papieży oraz grób świętego korpus bazyliki otoczony jest licznymi kaplicami wspaniale zdobionymi i wyposażonymi w barokowe ołtarze. W pierwszej od wejścia po prawej stronie zobaczyć można jedną z najbardziej znanych rzeźb świata czyli Pietę Michała w Bazylice Świętego Piotra na Watykanie to obowiązkowy punkt programu każdego, kto udaje się do Rzymu zarówno w celach religijnych jak i po to by poznać Wieczne Miasto. Na uwagę zasługują także inne obiekty znajdujące się w pobliżu jak choćby Muzea Watykańskie czy Kaplica Sykstyńska.Współrzędne GPS: Kraj / województwo: Watykan Opis atrakcji: Kopułę zaprojektował Michał Anioł, ale nie zdołał jej ukończyć. Prace kontynuowali: jego uczeń Giacomo della Porta i inny wybitny architekt Domenico Fontana. To co powstało było w założeniach wierne projektowi Michała Anioła, ale wzbogacone zostało o pomysły następców. Na przykład latarnie na kopule to dzieło autorskie Fontany. Wnętrze kopuły ozdobiono mozaikami. Możemy na nich podziwiać: czterech ewangelistów, Boga Ojca, aniołów, Chrystusa z Matką i świętymi oraz patriarchów i biskupów. Kopułę podtrzymują cztery pilastry. Waży ona 14000 ton, składa się z kopuły wewnętrznej o średnicy 41,5 m. oraz kopuły zewnętrznej nałożonej na wewnętrzną, o średnicy 58,9 m. Pomiędzy kopułami mieści się korytarz prowadzący na szczyt, do latarni. U stóp latarni znajduje się taras widokowy. Widok ze szczytu jest wspaniały i wart wspinaczki po schodach. Aby dostać się na kopułę mamy 3 opcje do wyboru: 1. najdroższą: zwiedzić Muzea Watykańskie i wychodząc przez Bazylikę stanąć po drodze do kasy po bilet na kopułę 2. umiarkowaną: kupić online bilet pierwszeństwa wejścia do Bazyliki, z którym należy pojawić się w określonym miejscu w przedziale czasowym na jaki kupiliśmy bilet (godzina dotyczy samego wejścia, nie czasu pobytu wewnątrz) po czym w Bazylice stanąć po bilet na kopułę 3. najtańsza: stanąć w długiej kolejce wzdłuż kolumnady. Samo wejście do Bazyliki jest darmowe, a kolejka tworzy się przez bramki kontroli, takie jak na lotnisku. W tym przypadku też musimy kupić bilet wewnątrz na kopułę. Pamiętajmy by przed wycieczką być wypoczętym. Polecam najpierw wejść na górę, a na koniec zwiedzać Bazylikę i Groty. Bilety na kopułę należy kupić w kasie po prawej stronie od głównego wejścia do Bazyliki. Po za nią nie ma takiej możliwości. Bilety sprzedają siostry zakonne. Do wyboru mamy 2 opcje: droższą winda + 320 stopni lub tańszą 551 stopni. My zwykle wjeżdżamy, a w dół schodzimy całą trasę pieszo, ale to nie ma wpływu na cenę. Zejście wokół windy jest całkiem przyjemne po szerokich płaskich stopniach. Wróćmy jednak do opisy trasy do góry. Po pokonaniu pierwszego poziomu (między posadzką Bazyliki, a dachem) wchodzimy do wnętrza na poziomie dołu kopuły. Możemy tu przejść ponad pół obwodu kopuły podziwiając jej ogrom, piękne mozaiki oraz patrząc w dół na ołtarz i Bazylikę. Całość jest odgrodzona od wnętrza wysoką siatką, żeby przypadkiem czegoś nie zrzucić na dół. Następnie wchodzimy do wcześniej wspomnianej przestrzeni między warstwami kopuły. Tu zaczyna się trasa, którą wszyscy pokonują pieszo. Schody momentami są strome i wąskie. Czasem ściany wymuszają nasze wygięcie się. Na samej górze schodki przechodzą za to w wąziutkie i kręcone. W obu kierunkach są takie same, jednak wejście i zejście to 2 odrębne trasy i nie ma kłopotu z mijaniem ludzi z przeciwka. Po wyjściu na zewnątrz latarni naszym oczom ukazuje się panorama miasta i okolic. Patrząc bliżej możemy podziwiać Plac Św. Piotra, Ogrody Watykańskie oraz Muzeum Watykańskie. Po powrocie z kopuły na poziom dachu, możemy pospacerować i podziwiać widoki na miasto z niższej perspektywy. Znajduje się tam sklepik z pamiątkami oraz drugi z jedzeniem i piciem. Jeśli nie zabraliście go ze sobą, to po przejściu ciągu schodów może okazać się bardzo przydatny, zwłaszcza w upalne dni. Osobiście na kopule byłam już 3 razy i nie zależnie czy to lipiec czy październik, to moje zapasy kończyły się na szczycie, a do tego nie były tak chłodne, jak ze sklepowej lodówki. Dodatkowo po zejściu na poziom dachu nasze nogi mogą poczuć się jak z waty, nawet jeśli nie mamy lęku wysokości. Niestety trasa jest dla nich wysiłkiem. Po znalezieniu się znów na poziomie posadzki Bazyliki możemy spokojnie udać się na jej zwiedzanie oraz do Grot. Wszystkie zdjęcia, oraz opisy miejsc na tej stronie i w Grupie Biwakowej na Facebooku są chronione prawem autorskim. Kopiowanie, wykorzystywanie tylko za zgodą redakcji i autorów prezentacji. ZAINSTALUJ NASZĄ APLIKACJĘ Android iOS
nawa bazyliki san pietro in vincoli, w rzymie, włochy, ma 18-wieczny kasetonowy fresk sufitowy freskowany w centrum przez giovanni battista parodi, przedstawiający cud łańcuchów (1706). - bazylika św piotra na watykanie obrazy zdjęcia i obrazy z banku zdjęćBAZYLIKA SW. PIOTRA. Fasada. Z lekko wklęsłego placu wchodzimy do bazyliki po zaprojektowanych przez Berniniego schodach. Po obu stronach schodów umieszczono dwa posągi przedstawiające Św. Piotra i Św. Pawła. Fasada wykonana przez Maderno składa się z licznych, olbrzymich kolumn, między którymi zaprojektowano okna.
19 lipca 2019 0 komentarzy Bazylika św. Piotra jest jedną z najważniejszych świątyń na świecie. Według tradycji znajduje się ona w miejscu pochówku św. Piotra, który jest uznawany przez katolików za pierwszego papieża. Świątynia jest nekropolią papieży. Bazylika św. Piotra stanęła na Wzgórzu Watykańskim na miejscu starszej bazyliki wczesnochrześcijańskiej, fundacji cesarza Konstantego Wielkiego. Budowę jej rozpoczęto w 1506 r., a zakończono w 1626 r. Czuwali nad tym Donato Bramante, Rafael Santi, Michał Anioł, Domenico Fontana i Carlo Maderno. Na tamten czas był to największy katolicki kościół na świecie. Obecnie bazylika watykańska jest drugą co do wielkości świątynią na świecie. Większa jest Bazylika Matki Bożej Królowej Pokoju w Jamusukro. Autorem fasady Bazyliki św. Piotra był architekt papieski Carlo Maderno. Mierzy ona 48 m wysokości i prawie 115 m szerokości. Na fasadzie znajduje się 9 okien z balkonami, w tym Loża Błogosławieństw znajdująca się nad wejściem głównym. To właśnie z niej ogłaszany jest wybór nowego papieża. Po lewej stronie zaś znajduje się Brama Dzwonów. Z 6 umieszczonych tam dzwonów, największy – dzwoń św. Marka – waży 8 ton i obwieszcza śmierć lub wybór nowego papieża. Na szczycie fasady umieszczono 13 prawie 6 metrowych posągów przedstawiających Jezusa Chrystusa Odkupiciela oraz 11 apostołów. Brakuje wśród nich św. Piotra, a miejsce Judasza zastępuje św. Maciej. Za projekt kopuły odpowiadał Michał Anioł, który jednak nie zdołał jej ukończyć. We wnętrzu znajdują się ozdobne mozaiki przedstawiające Boga Ojca, aniołów, Chrystusa z Matką i świętymi, patriarchów i biskupów oraz czterech ewangelistów. U podnóża czterech filarów znajdują się posągi świętego Longina, świętej cesarzowej Heleny, świętej Weroniki oraz świętego Andrzeja. Pod figurami św. Longina i św. Andrzeja znajdują się zejścia do Grot Watykańskich, w których znajdują się sarkofagi papieskie i kaplice. Do środka Bazyliki prowadzi 13 metrowy przedsionek. Nad wejściem znajduje się płaskorzeźba ukazująca mianowanie Piotra pierwszym papieżem. W środkowej części na sklepieniu znajduje się mozaika Giotta Navicella pochodzącą z pierwszej bazyliki i prezentująca Chrystusa ratującego łódź z apostołami na wzburzonym morzu. Do wnętrza bazyliki prowadzi pięcioro drzwi. Środkowe z nich ozdobione są płaskorzeźbami ze scenami z życia i śmierci św. Piotra. Pierwsze drzwi po prawej stronie to Święta Brama, która jest otwierana z okazji roku świętego. Z kolei pierwsze drzwi po lewej stronie to Brama Śmierci. Wnętrze Bazyliki św. Piotra jest ogromne i olśniewa swoim przepychem. Wystrój jest dopasowany do renesansowej i barokowej architektury świątyni. Głównie znajdują się tu XVII wieczne rzeźby, wizerunki świętych i pomniki nagrobne papieży. Warto tu zwrócić uwagę na okrągła płytę z czerwonego marmuru znajdującą się na posadzce. To właśnie w tym miejscu klękali władcy podczas koronacji. Na wprost od wejścia mieści się dzieło rzeźbiarza i architekta Berniniego – baldachim mierzący 29 m wysokości. Zaraz za nim oczom ukazuje się Konfesja wraz z Grobem św. Piotra. Wejście do krypty znajduje się przed ołtarzem papieskim, który jest prostą, pozbawioną dekoracji marmurową mensą z usytuowanym na niej srebrnym krzyżem i trzema świecami. W kościele znajdują się liczne ołtarze. Z prawej strony można podziwiać, barokowy ołtarz NMP Nieustającej Pomocy, późnobarokowy ołtarz Św. Bazylego oraz ołtarz Michała Archanioła. Po lewej stronie można zobaczyć ołtarz św. Leona Wielkiego, ołtarz Maryi Matki Kościoła oraz ołtarz Ukrzyżowania Św. Piotra. Do naw bocznych Bazyliki św. Piotra przylegają także liczne kaplice. Blisko wejścia znajduje się kaplica Piety, w której – za kuloodporną szybą – prezentuje się słynna rzeźba Michała Anioła. Obok Piety watykańskiej położona jest kaplica św. Sebastiana. To właśnie tutaj został pochowany święty Jan Paweł II. Dalej znajduje się kaplica Najświętszego Sakramentu, która jest przeznaczona dla modlących się. Najbliżej wejścia po stronie lewej znajduje się kaplica Chrztu. Obecna chrzcielnica pochodzi z XVIII w., a jej pokrywę zdobią pozłacane rzeźby z wizerunkiem Baranka w otoczeniu aniołów. Po lewej stronie, naprzeciwko kaplicy św. Sebastiana położona jest kaplica chóralna. W Bazylice św. Piotra możemy także podziwiać jedną z najważniejszych relikwii chrześcijaństwa – drewniany tron św. Piotra pochodzący z przełomu XII i XIII w. Katedrę otaczają rzeźby przedstawiające Ojców Kościoła: św. Ambrożego, św. Augustyna, oraz św. Atanazego i św. Jana Złotoustego. Dodane w kategorii: Architektura historyczna, Ciekawe budynki dUCMz.projekt kopuły bazyliki św piotra
